فقر و ناداری؛ زنی که برای پیدا کردن لقمه نانی کراچی رانی میکند
یک زن در کابل ناگذیر شده است که با یک کراچی دستی اموال و اشیای مردم را از یک بخش به بخش دیگر انتقال دهد.
بانو سوسن می گوید که پنج فرزند دارد و شوهرش از یک سال به این سو ناپدید است. او از دشواری روزگار می نالد و نگران آینده کودکان خرد سال اش است.
سوسن مجبور است هم به کودکانش برسد و هم برای زنده ماندن خود و فرزندان اش با یک کراچی دستی اموال مردم را در بدل پول ناچیز از یک بخش به بخش دیگر شهر انتقال دهد.
سوسن بانوی، نادار، گفت: «اولادهایم میگویند که مادر جان کودکان مردم را ببین آنان لباس نو دارند ما نداریم برای ما لباس نو بخر، این گپ شان بسیار ناراحت کننده است و من را آتش میزند.»
این بانو شش ماه می شود که از بلخ به کابل بیجا شده است و از بیمار شدن سه فرزند اش نیز رنج می برد. وی می گوید که فرزند نه ساله اش، از زباله ها مواد سوخت گرد آوری می کند.
سوسن، بانوی نادار، می گوید: «از اینجا چهار راه بت خاک می‌روم؛ هر جای که مارکیت باشد می‌روم و سودای مردم را در کراچی بار میزنم.»
نرگس، دختر بزرگ سوسن، گفت: «لباس مکتب نداریم، مادرم قلم و کتاب بخرد تا ما مکتب برویم.»
سوسن، بانوی نادار، گفت: «اولادهایم مریض استند؛ یکی تکلیف اعصاب دارد گاهی بخود است و گاهی بیخود، ای دگه بچیم مریض شده بود گفتم خدای ناخواسته سرخکان نباشد و بچه سومی ام نیز تکلیف زبان دارد.»
درهمین حال برنامه جهانی غذا هشدار داده است که ۹۵ درصد مردم افغانستان را گرسنه گی تهدید میکند.
برنامه جهانی غذا، گفت: «گرسنه گی در افغانستان افزایش یافته است، ۹۵ درصد جمعیت افغانستان غذای کافی به خوردن ندارند. از هر ۱۰ خانواده ۸ خانواده کاهش قابل توجهی در عاید شان داشته اند و در این میان بیشترین ضربه در کابل بوده است.»
عبداللطیف نظری، معین وزارت اقتصاد، می گوید: «راهکار ما برای از بین بردن فقر در کشور مبتنی بر چند اصل است؛ تاسیس صندوق مالی، جذب سرمایه گذاری های داخلی و خارجی، همکاری های منطقه یی و فراهم ساختن تجارت ارزان میان کشورهای منطقه.»
با این هم سازمان ملل متحد، برای جلوگیری از بحران بشری و اقتصادی در افغانستان برنامه کمک دوازده میلیارد دالری را زیر بررسی گرفته است.
